Fatmir Lloçi është një person që është vetëquajtur hoxhë e shërues, i cili e ushtron aktivitetin në banesën e tij në Tiranë.

Nën petkun e atij që bën mirë në emër të “Zotit”, Fatmiri pretendon se shëron problemet shëndetësore, apo syrin e magjinë.

Por kur ato që kanë nevojë për ndihmë janë gra e vajza, Fatmiri u hidhet sipër në emër të “riteve të tij shëruese”.

Hoxha Fatmir Lloçi: Ti zemër mërzitesh, acarohesh, mirëpo ti tek leku shtrëngohesh, se ju gjirokastritët kështu jeni. Do vij ndonjë ditë atje dhe të më heqësh lesht mua. T’i fryj një herë këtej unë. Pse po qesh?

Qytetarja 1: Ça, ça është se nuk të kuptova?

Hoxha Fatmir Lloçi: Po, pompa. A më the po ti?

Qytetarja 1: Po!

Hoxha Fatmir Lloçi: Pompa të fryftë! E kuptove? Ta përsëris prapë unë, në daç ta shkruaj me shkrim!

Qytetarja 1: Tani e kuptova… këtë ndonjëherë, por shumë shumë pak.

Hoxha Fatmir Lloçi: Si gjilpëra.

Qytetarja 1: Eeee…

Hoxha Fatmir Lloçi: Unë të them, a të ther si gjilpëra? Ti më thoje po, kam gjilpërë këtu.

Qytetarja 1: Po ashtu më dhimbte, ja tani, kur ma bëre ti. Ehë qeshte kështu…

Hoxha Fatmir Lloçi: Domethënë jo me inate, jo me nerva?

Qytetarja 1: Eeee, jo me inat.

Ndihmësi: Xhaxh, plot ta mbush?

Hoxha Fatmir Lloçi: Jo plot, në gjysmë! Boll!

Qytetarja 1: Domethënë si i kapur mat, qeshte kështu. I thashë një herë e një kohë na i dorëzoje lekët, tani s’ka më lekë i thashë.

Hoxha Fatmir Lloçi: Qeshi ëëë?

Qytetarja 1: E qeshi kështu qëëë…

Hoxha Fatmir Lloçi: (I flet në vesh) Kur do të nevrikoset. A e more vesh?

Qytetarja 1: Eeeee, e mora vesh…

Hoxha Fatmir Lloçi: Për mirë flasim ëëëë, për shtëpi.

Qytetarja 1: Po, po!

Hoxha Fatmir Lloçi: Siç ka qenë për fëmijët e vet, s’janë të mitë me një fjalë, a më kupton muhabetin?

Qytetarja 1: Po, po!

Hoxha Fatmir Lloçi: Janë fëmijët e vet, oj zemër! Po në daç dhe tani hidhe!

Qytetarja 1: Ta hedh dhe tani?

Hoxha Fatmir Lloçi: Po tani kur të ikësh për në shtëpi, hidhe!

Qytetarja 1: Po!

Hoxha Fatmir Lloçi: Gocë e keqe!

Qytetarja 1:  Ëhë…

Hoxha Fatmir Lloçi: Nuk është e vërtetë ëëë? Se është budalla ëëë?

Qytetarja 1: Epo, do flasim.

Hoxha Fatmir Lloçi: Mjaft tani! Mjaft! Thuaje një herë mjaft! Si nuk më thërrite një herë për kafe?

Qytetarja 1: Po të duash i shikon vetë këto punët dhe vjen vetë, pa folur unë. Ika pastaj! Hajd mirupafshim se flasim, flasim! Mirupafshim!

Situata me një tjetër qytetare:

Qytetarja 2: Ç’kemi. Si je ti?

Hoxha Fatmir Lloçi: Hë moj shtremçe?!

Qytetarja 2: Si ke qenë?

Hoxha Fatmir Lloçi: Çfarë bëre ti?

Qytetarja 2: Vajta para disa ditësh në një qokë.

Hoxha Fatmir Lloçi: Po?!

Qytetarja 2: Edhe hëngra një shëndetlie me arra.

Hoxha Fatmir Lloçi: Kur ke qenë që ke ngrënë atë?

Qytetarja 2: U bënë nja 2 javë e gjysmë.

Hoxha Fatmir Lloçi: Të është mpirë krahu i majtë?

Qytetarja 2: Krahu i majtë.

Hoxha Fatmir Lloçi: Të është mpirë kështu, si krah.

Qytetarja 2: Po, po!

Hoxha Fatmir Lloçi: Si krah, si, si, si, si…

Qytetarja 2: Po, edhe më bën miza ndonjëherë.

Hoxha Fatmir Lloçi: Je trembur në gjumë?

Qytetarja 2: Trembem nganjëherë, shoh ndonjë ëndërr të keqe.

Hoxha Fatmir Lloçi: Ti më del me probleme, o vajzë!

Qytetarja 2: Ëë…

Hoxha Fatmir Lloçi: Më del me probleme, më del e rënduar, je e mbyllur në vetveten tënde shumë.

Qytetarja 2: Ëhë.. dhe çfarë mundemi të bëjmë?

Hoxha Fatmir Lloçi: Jo në 10 e gjysmë. Jo, 2!

Qytetarja 2: Oops… Të janë bërë të gjitha njëlloj tani.

Hoxha Fatmir Lloçi: Jo, jo, vetëm ty të kam njëlloj.

Qytetarja 2: Pooo, të gjitha njëlloj të janë bërë.

Hoxha Fatmir Lloçi: Ehë… Ah moj bijë me më pas dëgjuar mua, sot do të ishe krajle.

Qytetarja 2: Po, po!

Hoxha Fatmir Lloçi: Mos kujto se jam tallur me ty!

Qytetarja 2: Nuk je tallur, jo!

Hoxha Fatmir Lloçi: Ëhë. Jo një, por 3 apo 4 duke të ngacmuar.

Qytetarja 2: Poo. Tani?

Hoxha Fatmir Lloçi: Më para.

Qytetarja 2: Prit pra, hë çohu se na more frymën! Çohu pra!

Hoxha Fatmir Lloçi: Qelbësirë!

Qytetarja 2: Unë qelbësirë?

Hoxha Fatmir Lloçi: Ngordhalaqe!

Qytetarja 2: Pse të gjithë kështu i fërkon ti?

Hoxha Fatmir Lloçi: Po, ato, që kanë probleme.

Qytetarja 2: Ato, që kanë probleme ëëë? Ndonjë zog i njomë.

Hoxha Fatmir Lloçi: Si puna jote!

Qytetarja 2: Zog i njomë!

Hoxha Fatmir Lloçi: Aty mbaje mendjen ti, mbaje mendjen tek budalliqet!

Qytetarja 2: Po ka nga ora 11 them unë, 10 e 30, por jo në 9 në pikë të mëngjesit!

Hoxha Fatmir Lloçi: Më afro pak se nuk të ha!

Qytetarja 2: Të afroj mo, të afroj! Por kam hall seee…

Hoxha Fatmir Lloçi: Se çfarë?

Qytetarja 2:  Po seee… të janë bërë të gjitha njëlloj.

Hoxha Fatmir Lloçi: Jo, mua nuk më bëhen njëlloj.

Qytetarja 2:  Ashtu ëëë…?

Hoxha Fatmir Lloçi: Eh, moj bijë! A e more qiriun, oj ti, cucë? Ma jep pak qiriun tënd! Shko tek dhoma e fundit, hape pak dritaren dhe ndize këtë në dritare!

Qytetarja 2: Në dritare, po pse jo këtu?

Hoxha Fatmir Lloçi: Aty ku me do K***i mua, jo ku të do ty!

Qytetarja 2: Iiiiiii…

Hoxha Fatmir Lloçi: Dëgjove?

Në fund të “seancës”, femrat marrin edhe një nuskë në arabisht, që në fakt as arabisht nuk është, e as nuk ka ndonjë domethënie./tvklan.al/